MUTLULUK MU ? HANİ NEREDE O ?

MUTLU ET KENDİNİ 

Geçirdi çaşnigir-i felek ol denlü  vakti kim

Neval-i arzu meydana geldi işteha gitti

                                                      Nabi

Yani, büyük divan şairi Nabi diyor ki ‘’ çeşnici başı olan felek benim arzu ettiğim, istediğim yemeği sofraya getirmeyi o kadar geciktirdi ki, sonunda istediğim yemek sofraya geldi ama bende yiyecek iştah kalmadı.’’

Peki, bunu ne zaman diyor? : çok kudretli, çok itibarlı, çok zengin ama çok yaşlı bir paşanın; çok genç ve güzel eşini görünce…

***

Hayat böyle bir şey galiba. Bir şeyi çok istiyoruz, çok arzuluyoruz, mutluluğumuzu (O) na bağlıyoruz ama istediğimizi elde edince, arzumuz sönüyor, iştahımız kalmıyor.

Hayatta mutlu olmak neredeyse dünyada en önemli hedef haline geldi. Artık mutluluk çeşitli bilimsel yöntemlerle ölçülüyor, binlerce kişilik denekler üzerinde araştırmalar yapılıyor, ülkelerin mutluluk endeksleri belirleniyor, mutluluk çeşitli şekillerde tanımlanıyor da! Ama acaba mutluluğun ne olduğunu tam olarak biliyor muyuz yoksa haz alma ile mi özdeşleştiriyoruz.

En basit tanımıyla mutluluk olumlu pozitif duygular hissetmektir.

Bizlerde mutlu olmayı hedefliyoruz ve sahip olmayı istediğimiz ve isteyeceğimiz birçok şey bize ödül olarak mutluluğu vaat ediyor. Bana sahip olursan mutlu olacaksın!

Reklamlar gün boyu televizyonda, internette, otobüs beklediğimiz durakta, çevirdiğimiz dergi yapraklarında, elimize aldığımız gazete sayfalarında hiç durmadan karşımıza çıkıyor avaz bağırıyor “ bana bak, beni al, bana sahip, ol sen buna layıksın, sen buna değersin, sen böyle olmalısın”

Arka fonda hazla gülen yüzler, kahkaha atan gençler, koşturan çocuklar, mutlu sofralarda mutlu! Mutlu!  Yemek yiyen mutlu aileler! Ve altta reklamı yapılan ürün, marka veya herhangi bir haz nesnesi.

O reklamı yapılan ürün bilinçaltımıza bir mesaj gönderiyor. ‘’beni alırsan, beni tüketirsen, beni kullanırsan sende arka fonda görülen kimseler gibi mutlu olacaksın”.

Ve bizler de mutluluğu, sahip olduğumuz değil de, sahip olmayı arzuladığımız ya da arzuladığımızı zannettiğimiz, zannettirildiğimiz! Şeylere bağlıyoruz.  

Ya da Kendimize hedefler belirliyoruz, rotalar çiziyoruz o hedefe ulaştığımız zaman mutlu olacağımızı düşünüyoruz. Belirlediğimiz hedefler, nesneler renkli bir balon gibi tepede göz kırpıyor, tüm albenisiyle el ediyor “tepeleri aş da gel, bek ben buradayım” diye sesleniyor.

Var gücümüzle koşturuyoruz, çabalıyoruz, uğraşıyoruz ve elimizi değdiğimizden kısa bir süre sonra, uzaklardan bir başka balon el ediyor veee…

 Elimizde ki parlak nesne, patlak bir balona dönüşüyor, tüm hevesimiz kaçıyor. Oyuncak mağazasında, annesine zorla aldırdığı araba elindeyken, bir başka oyuncağı göstererek, var gücüyle feryat eden yaramaz bir çocuk gibi, yönümüzü yeni hedefimize dönüp, “neden benim de yok?”  diye hayıflanmaya başlıyoruz.

Zira araştırmalar gösteriyor ki insan, en çok arzu ettiği şeyi elde ettikten en fazla bir sene sonra, aynı mutluluk seviyesine geri dönüyor. Ve yine araştırmalar gösteriyor ki içinde bulunulan şartlar, mutluluk seviyesini, en fazla  % 10 seviyesinde etkiliyor.

Yani mutluluğu sahip olduğunuz değil de olmayı hedeflediğiniz şeylere bağlarsanız, ömür boyu serap peşinde koşarsınız

Yani aslında mutluluk nesnelerde, hedeflerde değil kafanızda bitiyor.

Yani aslında mutluluk, elinizin hemen altında, avuçlarınızın içinde. Yeter ki görmeyi bilin, yeter ki farkına varın. Ve görün ki sizin şu anda sahip olduğunuz şeylere ulaşmak için, neleri feda etmeye hazır, nice insanlar var.

Bunun yolu da durup dinlenmekten, elindekileri gözden geçirmekten, sahip olduklarının değerini fark etmekten geçiyor

Farkına varmaktan! Farkında olmaktan! farkındalıktan! Geçiyor