SORUMLULUKSUZ HAYAT ; OH NE RAHAT…

Sosyal sorumluluklarımızın bilincinde olmak, farkındalık kazanmak, çevreyi korumak, hayvanlara sahip çıkmak, nezaketli, saygılı olmak, empati yapmak…

Tüm bunlar olunca hayatımız güzelleşecek, kendimizi değiştirince etrafımızda değişecekti değil mi? Son senelerde anlatılan teşvik edilen, öne çıkarılan konular bunlar, çevre sorunları, insan hakları, kişisel gelişim psikoloji, iletişim falan filan…

Bunlarla ilgili benim de kafa patlatmışlığım, makale yazmışlığım, inisiyatif almışlığım, gönüllü falan olmuşluğum da çoktur.

Tüm bunlar yalan arkadaşlar… Bir iletişimci olarak söylüyorum ki külliyen yalan… senelerdir emek verir uğraşırım, hayatımın güzelleştiğini falan görmedim.

Hayat gailesinin ve yüklerinin üzerine ekstra yükler yükledi hayatımı çekilmez hale getirdi resmen.

Farkındalık bir bataklıktır sayın okuyucu. Bir kere görmeye başladın mı geri dönüşün yok artık. Hep görürsün. Kalıcı deformasyon…

Şu su kaynaklarının azalması, küresel ısınma, plastik atıkları azaltma, karbon ayak izi, tabiatı çocuklarımızdan ödünç alma muhabbetlerini ele alalım önce mesela

Hayattaki az sayıda ki takıntılarım dan biri olan elimi yıkama lüksümü aldı elimden mesela. Islak mendil, anti bakteriyel losyonlar falan sevmiyorum işte,  illa ellerimi yıkayacağım. Ama su kaynaklarının azalması muhabbetleri başlayalı el yıkarken israf olan suyu hesaplamaktan hayatım kabusa döndü. Bunun birde bulaşık yıkama meselesi var. Tamam, hadi elde değil de bulaşık makinesinde yıkayalım. İyi de az kişi isen, bulaşıklar makinede günlerce beklemek zorunda kalıyor. Makineye koymadan önce, bir sudan geçireyim desem, bulaşık deterjanı reklamlarına çıkan teyzeler, parmağını sallayarak, kamu spotu gibi ayar vermeye başlıyor.” İşte şu kadar su israf oluyor, su kaynakları şu kadar kaldı…”

İyi de bacım bulaşıklar makinada koksun mu? Hadi iki tane tabak,  elde yıkayıvereyim desen kesin reklamlarda ki teyzeler gece kabuslarıma girecek, “hiç utanman yok mu? nasıl elde bulaşık yıkarsın”  diyerekten.

Ya o kağıt peçeteler, kağıt havlular. Tek seferde kullanıp atmaya kıyamıyorum. Sofradan topladıklarımla tabak sıyırırım mesela. Tamam onların yerine pamuklu bezler kullanayım o zaman da yıkaması suyu deterjanı  meselesi var. Hangisi daha az çevre kirliliği yapıyor, hangisi ile daha fazla israf oluyor acaba? Bir hesaplıyayım bakalım.

Meyve sebze yıkarken israf olan suya hiç girmesem mi acaba? Meyveleri leğende yıkayıp, kalan suları dibine dökmek için çiçek almayı planlıyorum mesela.

Ya şu plastik ve kağıt atıklar? Mutfak balkonu içi, geri dönüşüm atıkları ile dolu çöp poşetleri ile kaplanıyor kısa sürede.                Bir not kağıdını, bir tel atacı bile çöpe atamıyorum. Biriktirip kağıt toplayıcıları alsın diye çöp kutularının yanına bırakıyorum. Bizim belediye zaten geri dönüşüm toplamıyor da, toplasa da onlara vermem zaten. Boş ver, insanlar onuruyla ekmek parası kazanıyor onlardan. Hele birde kullanılmış kızartma yağı dolu beş litrelik şişe var ki onunla ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yok. Korkuyorum, balkonu gören komşular çöp ev diye belediyeye haber verecekler.

Yolculuğa çıkarken çöp bidonuna atmak için çöp poşetini yanıma alıp, konteyner dolu diye yere bırakamayıp, boş bir çöp konteyneri bulana kadar arabada çöpü başka bir şehre taşımış lığım var. Şöyle bir parkta çiğdem çitlemeye kalksam o da ayrı bir dert. Bir elimde çiğdem poşetini diğer elimde çiğdem kabuklarını atmak için başka bir poşeti tutarken, çiğdemleri hangi elimle çitleyeyim Allah aşkına… Ben de bir parkta ya da deniz kıyısında ayaklarımı sallaya sallaya Cennet mahalleli Pembe gibi çiğdem kabuklarını tüft...  tüft... diye tükürerek çiğdem yemek istiyorum ama olmuyor… olamıyor…

Hani insanlara çocuklara, tüm canlılara değer verme saygı gösterme durumları var ya o konularda hepten kendimi aştım galiba. Apartmanımızın kedisi Karakız var senede iki defa bodrumumuz da yavruluyor. Apartmandan çıkarken, karnını sallaya sallaya gelen Karakıza eğilip selam vermeden geçemiyorum. Saygısızlık yapmışım hamfendiye gibi geliyor. Ciddi ciddi çömelip, göz göze gelerek merhaba falan diyorum. Yani o derece. Mahallenin kedi köpekleri ile arkadaşlığımız level atlayacak, yakında onlarla gün yapacağız gibime geliyor.

Ama bak herkese selam verip gülümseme kısmında çekiniyorum biraz. Öğretmen arkadaşım anlatmıştı. Bu, kişisel gelişim seminerlerinden birinden çıktıktan sonra,  aldığı gazla okulda ki öğretmelere, öğrencilere velilere gülümseyerek “ merhaba “demeye başlamış. Öğretmen arkadaşları, öğretmenler odasında “hocanımın psikolojik sorunları var galiba “diye dedikodusunu yaparken  yakalayınca,  vaz geçmiş garibim.

Tabi şimdi çevre de önemli. Sizin nezaketinizi anlayacak insan da lazım yani.

Hani İstanbullu bir memur taşra kasabalarından birine gidiyor iş için. Bir kahvede oturup çaycıya sesleniyor

-Bir çay rica edebilir miyim?

Kahveci ters ters bakıp işine devam ediyor. Bir kaç sefer ricasını tekrarlayan memur kahvecinin umursamaz tavırlarına en sonunda öfkelenerek bağırıyor.

Kahveci adamın yanına gelip baştan aşağı bir süzüyor ve” paran yok mu senin ?” diyor. Şaşıran adamcağız “vaar”  diye cevap verince kahveci gürlüyor. “İyi de be adam, o zaman ne yalvarıyorsun. Adam gibi istesene”

Gittiğim lokantalarda garsondan önce masayı toplama alışkanlığımı zorla yeni yeni bırakabildim. Bu işsizlikte üniversite mezunu garsonlar çok. Size hizmet veren genç garsonun bir öğretmen veya mühendis olma ihtimalini göz ardı etmeyin lütfen. Gerçi bu takıntımın sebebi garsonların üniversiteli olma ihtimali değil. Tamamen insani bir refleks.

Mağazalar da açtığım ürünleri muhakkak katlama ya da asma hassasiyetim başıma iş açıyordu. Arkadaşla alışverişe gittik. O kıyafetleri denerken, baktıklarımızı toplayıp asıyorum ben de. Birkaç gömlek ve montu astım en son kalan montu almak için uzanmıştım ki beyefendinin biri kaplan gibi atılıp elimde ki montu resmen kaptı. Ben şaşkın şaşkın bakarken mesele anlaşıldı. Meğer kendi montunu, ürün denerken üzerinden çıkarıp askıların üzerine atmış adamcağız. Tabi ben işgüzarlık yapıp ortalığı toplamaya kalkınca da… Neyse mesele çıkmadı ama yaşadığım mahcubiyeti ben bilirim.

Ay bir de işin yaşlılık kısmı var… Sevimli, şişman, torunlarına kurabiye pişirip kazak ören, terliklerini şıkırdatarak mahalle gezmesine giden,  kaygısız, tonton bir teyze olmakta var, sitenin emekli albayı modunda, kendince koyduğu kurallara etrafını uydurmaya çalışan, huysuz, yaşlı, giriş katı teyzesi olmakta… Bu işin sonu, işte o çocukların, girip çıkarken korkuyla kapısına baktığı, huysuz yaşlı teyze olmaya gidiyor.

Vaz geçtim Dünyayı daha yaşanabilir bir yer yapmaya çalışmaktan, etrafımı falan güzelleştirmeye iyileştirmeye uğraşmaktan, farkındalık kazanmaya ve kazandırmaya çabalamaktan.

Boş ver dünyayı ben mi kurtaracağım… Sorumluluksuz hayat, oh ne rahat…