HAYAT ZATEN BİR SINAV

Meşhur hikayedir.

ODTÜ Fizik bölümü öğrencisi bir derste takılır .Defalarca girdiği sınavlar telafiler vs işe yaramaz  dersi bir türlü veremez.Ve artık son hakkı kalır ya geçecek ya da okuldan atılacak.Vee son sınav gelir çatar,gencimiz günlerdir yemeden içmeden çalışarak sabahlamıştır.

Sınav kağıtları dağıtılır.Genç ilk soruya bakar gözleri parlar

-Ben bu soruyu biliyorum der.

İkinci soruya bakar” Aaa ben bunu da biliyorum” der .

Üçüncü soruda sesi yükselir “bunu da biliyorum”.Son soruda gencin salonda çınlayan sesine tüm öğrenciler dönüp bakar.”Ben bunu da biliyoruum”.

En sonunda ayağa kalkan genç,  kahkahalar atarak ”  ben onu  da biliyorum ,bunu da biliyorum .Onu da biliyorum ,bunu da biliyorum “diye parmaklarını şıkırdatıp oynamaya başlar.

Bir üniversite sınavı daha geldi geçti.Umutlarla girip, farklı beklentilerle çıktılar gençlerimiz sınavdan.Kimi umutsuz ,kimi de sevinçli.

Artık sadece öğrencilerin değil ,tüm ebeveynlerin de hayatı sınav.Çocuklar nerdeyse ana okulunda üniversite sınavlarına hazırlanmaya başlıyor.Yabancı dil dersleri veren ana okulları bile var ve  öncelikle tercih ediliyor.Ebeveynlerin ebeveynlik başarısı çocuklarının sınav başarılarıyla ölçülüyor.

Benim tüm bunlarda dikkatimi çeken farklı bir şey. Çocuklarımız sınavlara hazırlanıyor diye, aile içinde başka hiçbir  sorumluluk verilmiyor.4. sınıftaki çocuğu için teneffüslerde kantin sırasına giren, bahçe de top çarpmasın diye bekleyen, orta okula giden oğlunu daha hiç bakkala göndermemiş olan aileler korumacılıkta ileri giderek  çocuklarının ellerini sıcak sudan soğuk suya sokmuyorlar.

Hollandalı işletmeci bir bey ile evli doktor arkadaşım üç erkek çocuk sahibi oldu.Yaz tatilinde annesinin evinde ziyarete gittiğim de bir şey çok dikkatimi çekti.Civciv gibi sapsarı başlı, tatlı mı tatlı üç delikanlı  geldiler odaya Gençler çok tatlı bir lisanla ” hoş geldiniz “ dediler annelerinin biraz yönlendirmesiyle kırık bir Türkçeyle hal hatır sorup sonra da oyunlarının  başına döndüler .

Bir süre sonra ikindi kahvaltısı için büyükanneleri balkonda küçük bir masa hazırladı delikanlılara ,ki delikanlıların en küçüğü henüz anasınıfında, en büyüğü ise dördüncü sınıfta idiler.Gençler  tabaklarını bitirdiler, gelip büyükannelerine  teşekkür ettikten sonra masaya döndüler .Ortanca  delikanlı tabakları çatalla temizleyerek üst üste koydu, çöpleri çöp kutusuna attı.İkinci delikanlı  tabakları sudan geçirip bulaşık makinesine yerleştirdi.En küçük afacan ise şarjlı süpürge ile yerleri süpürdü. Sandalyeleri iterek yerleştirdi sonra da oyunlarına döndüler.

Ben merakla onları izlerken anne ve büyükanne gayet normal bir tavırla sakin sakin oturuyordu.

Ki bu çocuklar Hollandaca (Flemenkçe)  ,Türkçe  ve İngilizce yi yaşlarına göre çok iyi denebilecek seviyede biliyor , hafta sonları çeşitli spor ve sanat kurslarına gidiyor ayrıca da büyükanneleri  onlara namaz surelerini ezberletiyordu.Anneleriyle  konuştuğumuz zaman odalarının ve bir küçük kardeşlerinin, sorumluluğunun da onlarda olduğunu öğrendim hayretle ,ki annesi gayet normal bir şeyden bahseder gibi anlatıyordu.

Bizim çocuklarımızı düşündüm . Sınavlara hazırlanıyor diye yemekte, hazır  masaya oturup, bir tabak üst üste koymadan kalkan, suyu, sütü, keki çalışma masası başına götürülen ,eve gelen misafirin yüzüne bile bakmadan  “bir hoş geldin” demeden odasına geçen ,yatağı annesi tarafından toplanan lise öğrencilerini.

Evet eskiden biz su içerdik testiden demeyeceğim elbette. Ama daha önceleri çocuklar ev işlerinde anne babalarına yardım eder, kardeşlerinin bazı sorumluluklarını alarak ,bir çok şeyi ailede öğrenirlerdi.En azından bir aile sürdürebilmek için gerekli temel becerileri ailede kazanırdı.Bir genç kız hiç değilse , bir kek bir pilav yapmasını bilir, bir misafiri annesinin kaş göz işaretleriyle de olsa ağırlar, çayını kahvesini servis yapardı.Genç delikanlılar çivi çakmasını ,perde takmasını ,alışveriş yapmasını, aile bütçesini denkleştirmesini öğrenirdi. Evlendikten kısa bir süre sonrada, ortak bir zeminde buluşur, bir aile düzeni kurar, çocuk dünyaya getirip, geçinir giderlerdi.

Şimdi gençler aile kurmaktan ,çocuk dünyaya getirmekten korkar oldular .Bir çok mecrada lanse edildiği gibi aşk her şeyi halletmiyor. Bir aileyi sürdürebilmek için gerekli temel becerilerden yoksun çocuklar aile kuruyor, ama bilmedikleri bir ortama şaşkın ördek gibi düşüyor. Çok daha erken öğreneceği ,deneyimleri kazanmaya çalışırken, birbirlerini kırıp döküyor , birbirlerinin aileleri ile geçinecek sosyal becerilere sahip olmadıkları içinde, sorunlar büyüdükçe büyüyor.

İki birey de aile evinde gördüğü prens prenses muamelesini karşısındakinden bekliyor. Öyle olunca da hayal ettiği rüya gibi bir evliliğin gerçekleşmemesiyle hayal kırıklığına uğruyorlar.Almadan vermeyi bilmeyen gençler ,karşıdakinin ayaklarını yerden kesmesini beklerken, umduklarını bulamıyorlar.

Uzmanlar özellikle büyük şehirlerde evlerin otel gibi kullanıldığını ,sosyal zenginliklerimizi kaybetmekte olduğumuzu ,akrabalık komşuluk ilişkilerimizin zayıfladığını değil bittiğini söylüyor.

Özellikler Büyükşehirlerde ,artık misafirler lokantalarda kafelerde ağırlanıyor, yatılı misafirleri için otel de yer ayrılıyor, akrabalar sosyal medyada selamlaşmayı yeterli görüyor, her ihtiyaç için hizmet sektöründen, uzmanlardan yardım alınıyor.

Ee ne var bunda ? Elbette bir şey yok zaman değişiyor elbette.Yaşam tarzları güncelleniyor .ihtiyaçlar farklılaşıyor,vs vs .

Büyük sistemler içinde sanal değerler üreten, ürettiğine eli değmeyen gençlerin gerçeklik algılarında   kopukluklar meydana geliyor.

Koca şirketleri idare eden gençler aile idaresini başaramıyor , Onlarca kişiden oluşan ekiplere liderlik eden, birçok alanda uzman olan, teknolojik iletişim araçlarını su içme kolaylığında kullanan, bir değil iki üç yabancı dil bilen gençler, eşinin ailesi  ile sağlıklı iletişim kuramıyor, ay sonunda bütçeyi denkleştiremiyor,eşinin beklentilerine cevap veremiyor,çocuk sahibi olmaktan korkuyor.Artık  gençler biraz başları sıkışınca, boşanmayı çözüm olarak görüyor, çocuk yapma sorumluluğundan kaçıyor. Sorumluluksuz ama sorunlu ve mutsuz hayatlarıyla tek başlarına başa çıkmaya çalışıyor.

Acaba çocuklarımızı bu kadar sınav endeksli yetiştirmesek de ,biraz da aile içinde sorumluluk mu versek ?