HAYALLER PERİLİ KÖŞK, HAYATLAR ???

Sokağımızın başında ki köşk(!) adres tarifi ve buluşma noktasıydı. Kurtuluş savaşında Yunanlıların çekilirken yaktığı şehirde, tarihi diyebileceğimiz pek bir bina kalmadığı için, eski yer evlerinin arasında hemen seçilirdi tabi bu iki katlı ev.

Gerçek anlamının yanında çok mütevazı kalsa da ben yine de perili köşk diyeyim. Yani peri falan gibi söylentileri de hiç duymadım, onu biz uydurduyduk aslında ama olsun. O benim için perili köşk.

Perili köşkün merdivenleri,  hemen karşısında ki lise öğrencilerinin sevgilileri ile de buluşma noktasıydı. Hafta içi her ikindi vakti okuldan çıkacak “görl frend”lerini bekleyen delikanlılar güneşten korunmak için bu köşkün merdivenlerine sıralanarak beklerdi. Tabi o saatlerde biz mahallenin çocukları buraya yanaşamaz başka oyun alanlarında oynardık.

Lise dağıldıktan sonra da bu sefer bir süre daha beraberce merdivenlerde oturan gençlerin dağılması ile köşk bizim hâkimiyetimize geçerdi.

Karşıda ki lisenin bahçesi de bizim oyun alanımızdı. O zamanlar çok moda olan hulahup çevirdiğimiz laklak şaklattığımız, araba geçmeyeceğinden emin olduğumuz koca bir oyun bahçesi. Ay bir oyuncak daha vardı ama adını hatırlamıyorum. Bir ucunda halka diğer ucunda ise plastik küçük bir top olan uzun bir ipti.  Halkasından ayağa takılır bir yandan koşarken halkanın ucunda ki ip yardımıyla ayağın ekseninde çevrilir diğer ayak ile de topun üstünden atlanırdı. Yani anlatması bile zorken, koşarken bir ayağınla çevirip diğer ayakla üzerinden atlamak daha da zordu. Yüksek kondisyon ve çeviklik isteyen ama o oranda da zevkli bir oyuncak.

Özellikle yazı serin saatlerinde oyunlar oynarken,  sıcak saatleri ise okuma zamanı yapardık.

Kemalettin Tuğcu ’nun kitaplarından Jules Verne’inin kitaplarına terfi ettiğim yaz, benim için dönüm noktası olan senelerdendi. Pek fazla uzak olmayan şehir kütüphanesine taşınarak tüm kitaplarını bitirdim. Denizler altında 20.000 fersah.  Aya seyahat,  Balonla Beş Hafta, 80 Günde Devriâlem, İki Yıl okul Tatili, Dünyanın Merkezine Seyahat ve daha birçok eserini kısa sürede yutarcasına okudum.

İşte bu kitaplar benim içimde ki keşif arzusunu, bilinmeyene merakı arttırdı. Yepyeni ülkeleri,  kıtaları keşfeden kâşifler seyyahlar,  benim hayali arkadaşlarım oldu.

Şimdi bu kitaplar benim içimde ki keşif ve macera arzusunu uyandırdı da nereyi keşfedeceksin?

Lisenin önünden tarihi bir camiye kadar uzanan bir sokağımız var. İki yanında ki çıkmaz sokakları ile karınca yuvasını andıran dönemeçli sokakları girintileri ve çıkıntıları ile aslında keşfe çıkılabilecek yerler de yok değil. Gerçi buralarda ne keşfedilebilir onu da bilmiyorum ya.

Bu sokaklar iyi hoş da zabıtası çok. Bir kere her sokağın başında, altlarında oturakları, ellerinde beş şişle çorap ören teyzeleri var. Onlara takılmadan geçebilmek imkânsız. Önce uzaktan dikkatlice süzmeye başlarlar, yakına gelince de gbt vermen gerekir.

-Kimin kızısın sen? Adın ne?

-Falancanın…

-Nerde oturuyonuz?

-Sokağın aşağısında ki apartmanın alt katında.

-Ha… Öğretmenin kızı mısın sen?

-Evet…

-Annen nasıl iyi mi?

-İyi iyi sağ olun.

-Selam söyle… Üst katınıza yeni gelin gelecekti taşındı mı o?

-Yok, daha taşınmadı. Düğünden sonra taşınacakmış.

Hah tamam, güvenlik soruşturmasından geçtik derken, yeni sorular.

-Kime geldin?

-Napcan orda? Vs. vs.

Eh bu kadar soruşturmadan sonra o sokaklarda ince ince keşif nasıl yapacaksın ki. Ordan geçsen köşeyi dönünce yeni bir sorgu ekibi ile karşılaşırsın.

Lisenin bahçesini avucumuzun içi gibi biliyoruz. Tırmanılacak ağaçlar çok ama orada keşfedilecek bir şey yok. Bir de bahçe kapısı aslında kapalı da bu bizim girişimize engel olamıyor. Duvarlar ile parmaklıkların birleştiği bazı yerler,  içeri girecek zayıf noktalar. Buralardan tırmanarak girerken İstanbul’u fetheden Ulubatlı Hasan ya da bir kaleyi fetheden komutan hazzını yaşıyoruz aslında da. Kalenin her yerini keşfettik.

İşte bu duygularla boğuşurken Kemalettin Tuğcu ‘nun Arsadaki Demir Kapı kitabını okudum. Diğer Kemalettin Tuğcu kitaplarından oldukça farklı bir kitap. Bir gurup çocuk oynadıkları arsada ki demir bir kapıyı açıyor, içerisini temizleyerek kendilerine oyun alanı yapmak için giriyorlar. İçeride ki çöpü toprağı atınca zeminde merdivenler keşfediyorlar. Merdivenlerde zümrüt küpe bulunca da araştırmalarını derinleştiriyorlar ve Cinci Hoca denilen tarihi bir şahsiyetin hazinesine ulaşıyorlar oradan Bizans dönemi n de inşa edilen ayazmayı buluyorlar filan. Off ne heyecan, ne heyecan. Bir solukta okudum kitabı.

İşte o zaman kafamda bir ışık yandı. Kıtalar arası dolaşan hayallerim bir yerde karar kıldı. Hedefim belirlendi. Ya o köşede ki köşkte de böyle şeyler gizli ise?

Peşime komşu çocuklarını taktım köşke keşfe çıktık. İyi de hiçbir gedik yok. Evin girişinde ki merdivenlerin sonunda, demir tokmaklı kale kapısı gibi bir kapı var. Açabilmek imkânsız. Bahçe duvarları aşılamayacak kadar yüksek. Alt katın pencerelerine içeriden duvar örmüşler. Dallarının ucu dışarıya sarkan bir ağaç var ama o dallardan içeri girebilmek mümkün değil. Küçük de olsak bizi taşımaz.

Giremediğimiz bu köşk hayalimizde büyüdü de büyüdü. Bir önceki yazımda anlattığım gibi hikâyelerimize,  hayallerimize konu olmaya başladı. Kendi kendimize kurduğumuz hayallere inanıp merakımızı daha da büyüttük.

Uzun zaman bu köşkü keşfetme hayali ile yaşadık. Evde yaşayan perileri cinleri merak ettik. Besmelesiz yanında geçmedik filan.

Aman Allah’ım bir gün ne göreyim? Perili köşkün bahçe kapısı açık. Hemen koştum baktım,  ev sahibimizin hanımı Emine Teyzeyi gördüm bahçede. Elinde bir kova.

İzin falan istemek aklıma gelmeden daldım içeri.

Emine Teyzeler yakın köylerden birindenler. Zamanında Almanya ya çalışmaya gitmiş kesin dönüş yapınca da oturduğumuz, o zaman daha üç katını çıktıkları evi yaptırmışlar. Biraz da bağ bahçe almışlar. Hala çiftçilik hayvancılık falan yapmaya devam ediyorlar.

İşte o köşkün(!)  bahçesine süt üretmek için bir inek getirmişler. Emine teyze de elinde kova süt sağmaya gidiyor.

Evin sadece bahçesinin anahtarı var evin anahtarı yokmuş. Olsun,  kırık camlardan birinden elimizi uzatıp bir pencereyi açtık. Ev sahibimizin kızı Derya ve daha birkaç çocuk, o penceren içeri girdik.

Kapalı pencerelerin arasından süzülen ışık,  içeriye hülyalı bir hava veriyor. Işık huzmesini yakalamaya çalışmak beyhude tabi,  eline sadece biraz toz zerreleri geçiyor ama biz lazer yakalamaya çalışan kediler gibi o ışık huzmeleri ile de bayağı oynadık.

Sonra iç merdivenlerden yukarı çıktık. O kadar hayal kurduğumuz evin içi bomboştu.

Sadece duvarın birinde,  üzerinde yaşmaklı Osmanlı Kadını resmi olan eski bir takvim vardı o kadar…

 

                                                                               Bahsettiğim buna benzer bir oyuncaktı